Het kostte flink wat voorbereiding, door het bruidspaar uiteraard, maar ook hier in huis. Dat kwam met name door de eervolle rol van de man, hij mocht voor ceremoniemeester spelen.
Uiteindelijk is alles helemaal goed gekomen en zeiden een prachtige bruid en bruidegom ‘Ja!’ in het bos onder toeziend oog van hun dierbaren. Mooi zo vond ik. Zo mogelijk nog mooier was de gelofte die ze uitspraken, ik hield het niet droog hoor.
Voor mijn peuter en kleuter was ook een rol weggelegd, ze mochten de ringen brengen. Het leverde een buitengewoon schattig plaatje op, al zeg ik het zelf. Ik zal het beeld koesteren, want zoals een collega het zei, voor we het weten is het een stel lange slungels.
Ik heb later op het feestje nog erg gelachen om de peuterdochter. Ze veroverde per ongeluk twee stukken taart bij een meneer die ze door een vergelijkbaar pak voor de man aanzag. Eenmaal over de schrik heen zat ze gelukzalig aan een tafeltje te smullen. Bibberend in de regen.
Want over haar prachtige jurk kon echt geen vestje en die taart was veel belangrijker dan een beetje droog blijven.
Foto: met dank aan Duy