Na haar grote stuiteravontuur was de dreumesdochter verrassend relaxed. Ze zag er dan behoorlijk gehavend uit maar eenmaal op de kinderafdeling heeft ze lekker gespeeld en ze at er prima.
Zo tegen bedtijd ging ze lekker slapen. Dat kon ook haast niet anders, want toen ik de verpleegkundige uitlegde dat wij altijd samen slapen verwisselde ze het wiegje heel vlot voor een groot bed.
Mijn gebutste meisje viel dus heerlijk drinkend in slaap en ik ben er zelf maar naast blijven liggen. Het beloofde een gebroken nachtje te worden. Iedere twee uur werden we wakker gemaakt voor een rondje bloeddruk meten en pupilreflex testen.
De dreumesdochter reageerde er steeds adequaat op. Lees: ze werd gewoon boos als ze die armband weer om kreeg. Vervolgens ging ze ook steeds weer lekker slapen, dus uiteindelijk viel de nacht voor haar niet eens echt tegen.
Toen er rond zes uur weer een rondje controles kwam, besloot mijn meisje dat het wel klaar was met slapen. Daarmee begon het grote wachten. Voor mij althans, de dreumesdochter vermaakte zich prima.
Die speelde gezellig, hobbelde over de gangen, genoot van de aandacht van iedereen die ze tegen kwam, at wat, deed nog een tukje en sjanste met leuke medepatiëntjes.
Rond de middag kwam er dan een heuse kinderneuroloog en die zag snel in dat het werkelijk prima ging. We mochten weer gaan!
En zo liep ook dit avontuur met een sisser af. Ik ben wel benieuwd naar de kleuren die mijn meisje nog in haar gezicht gaat krijgen en met het eten van harde dingen zal ze nog wel even moeite hebben.
Ik hoop vooral ook dat ze misschien iets geleerd heeft en nu inziet dat zo’n trap toch ook best link kan zijn. Maar dat zou wel eens ijdele hoop kunnen zijn…