Ons kleinste avonturiertje heeft ondervonden dat er toch ook grenzen zijn aan haar eeuwige ontdekkingstocht. Ze stootte zeer letterlijk haar neus. En haar hoofd. En haar mond.
De trap heeft een grote aantrekkingskracht en we zijn er dan ook met vier man sterk erg alert op dat de hekjes steeds dicht zitten. Toch heeft onze mini-Houdini het in een onbewaakt ogenblik voor elkaar gekregen om een hekje open te krijgen. Vervolgens mikte ze zich enthousiast van de trap.
En daar ging ze dus, van boven naar beneden. En dat is gewoon echt niet handig. Ze had een bloedneus, dikke lip en maakte gelukkig heel veel herrie.
Ik vind mijn dreumesmeisje echt veel te klein om dit soort vallen te maken. Ze mogen dan flexibel zijn, maar ze kunnen niet vertellen of er iets écht aan de hand is en we namen haar daarom maar meteen mee naar een dokter.
Die vond geen hele spannende dingen, maar stuurde ons toch maar even door naar de eerste hulp. Ook daar geen hele spannende dingen, maar gezien de aard van deze stuiteractie mocht de dreumesdochter toch een nachtje blijven logeren.
Dat voelt dan ergens wat overdreven, vooral als zo’n kind heel blij verder gaat met haar ontdekkingstocht op de kinderafdeling. Aan de andere kant weet ik ook niet of ik heel goed ben in ’s nachts beoordelen of ze goed alert is en is het toch fijn dat iemand anders zich daar druk om maakt.
Laat ik het maar positief bekijken; het had nog veel erger af kunnen lopen en met een beetje mazzel hebben we nu de ziekenhuisperikelen voor dit jaar weer gehad.