Moeder ben ik inmiddels een jaar of zes (ik vertelde de kleuterzoon dat hij over een ruime maand zes jaar zal worden). In die zes jaar ben ik steeds meer dingen gaan doen die eerder in mijn beleving nogal typisch zijn voor moeders.
Zo ben ik nogal eens druk met wassen en koken, vraag ik eindeloos aan de kindjes wat ze op school dan wel bij de opvang deden en hoor mezelf geregeld verzuchten dat ik net zo goed niets kan zeggen.
Daarnaast kan ik urenlang naar mijn slapende kroost kijken, barst ik haast uit elkaar van de liefde als ze lekker aan het spelen zijn en mis ik ze stiekem als ik ze een hele dag niet zag.
Afgelopen week postte een mede-mamma en buurvrouw met een heel klein mini spruitje dat ze erg genoot van haar jongste meisje. En dat het toch wel buitengewoon vermoeiend was.
De herkenning was groot, want met een baby in het vierde kwartaal en twee oudere kindjes is er bepaald veel te doen en heb je bepaald weinig tijd. Ik kan me nog heel goed voor de geest halen hoe ontzettend blij ik was met de maaltijden die we in die periode van allerlei mensen kregen.
Het was bij het zien van de post van de buurvrouw dan ook mijn eerste gedachte om wat te eten voor haar te maken. Dat scheelt toch weer een zorg. Daar moest ik dan ook wel om lachen, want hoe is het toch mogelijk dat een maaltijd bezorgen het eerst in míj opkomt. Transformatie compleet zullen we maar zeggen.