Beeing around

In het kader van de ‘worst mum ever’ award scoorde ik op de donderdagmiddag geheel per ongeluk een heleboel punten.

Het was namelijk zo dat de kleuterzoon bedacht had dat hij af ging spreken met een kleutervriendje. Bij ons thuis. De moeder van het betreffende kleutervriendje hielp me eerder deze week al uit de brand door de kleuterzoon uit school mee te nemen. Er was dus ook iets voor deze locatiekeuze te zeggen.

Het geval wilde echter dat de dreumesdochter niet helemaal blij was door de vaccinatie eerder die ochtend en de peuterdochter was ronduit sjacherijnig omdat ik haar wakker had gemaakt om haar broer te gaan halen. Ik zag een extra kleuter derhalve niet zo zitten. Minpunten…

Tot groot geluk van de kleuterzoon mocht hij wel weer bij het kleutervriendje spelen en zo ging ik rond half vijf een zeer vermoeide kleuter halen.

Zijn fiets stond nog op school en omdat hij zo moe was, en de bakfiets vol met een liggend peuterlijf, parkeerde ik hem op de bagagedrager. Zo hoefde hij niet naar school te lopen…

Gelukkig besloot ik dat zo fietsen niet zo’n goed idee was. Ik instrueerde de kleuterzoon zijn benen wijd te houden en sjokte richting zijn eigen fiets.

Zo’n beetje halverwege stonden we opeens stil, maakte de kleuterzoon veel geluid en had ik een acute hartverzakking. Zijn voet was tussen de spaken gekomen.

Het ging allemaal niet hard, maar desondanks was aan het voetje van mijn kleuterzoon te zien dat er wat gebeurd was. Hij huppelde er na een knuffel wel mee verder en de schade was niet al te groot. We hebben onze wandeling daarom gewoon vervolgd, nu liep de kleuterzoon alleen zelf.

Natuurlijk hoorde ik wel eens van nare ongelukken met voetjes en spaken, maar nu ik dit meemaakte realiseerde ik me dat de schade echt afschuwelijk moet zijn als een voet fietsend tussen de spaken belandt. Er gaat nooit meer een kind achter op de bakfiets in de huidige toestand en ik schaam me nog een paar dagen verder…

Foto via Pexels