Binnen het hardlopen komt de term ‘vogels kijken’ wel eens langs. Daarmee wordt gedoeld op lopen op een betrekkelijk laag tempo, je kunt onder het lopen rustig kijken naar wat je onderweg tegenkomt en in het ideale geval zijn dat natuurlijk vogeltjes. Een rondje vogeltjes kijken is goed als bijvoorbeeld hersteltraining na een wedstrijd. Of als variatie op interval- of andersoortige tempotrainingen.
Met mijn huidige hardloopfrequentie zit iets anders dan rustig lopen er niet zo in. Anders ben ik namelijk wel heel erg snel klaar. Derhalve stapte ik vandaag op een loopband om eens op mijn gemakje wat te hobbelen. Bij die loopband gaat het opzich al mis, want het is veel fijner om gewoon buiten te rennen, maar ja, op de plek van de loopband is er ook opvang voor de meisjes. Dat is dan weer buitengewoon praktisch dus ik doe het er maar mee.
De loopband stond dusdanig opgesteld dat ik het zich had op tennisbanen. En op de tennisbaan voor mijn neus stonden vier senioren* een potje te dubbelen. In plaats van naar vogels keek ik dus naar tennis. En ik kan eerlijk zeggen dat ik me daar nog goed mee vermaakt heb. De techniek liet hier en daar echt te wensen over, het voetenwerk was zo’n beetje niet bestaand, ik heb de hoop dat ik drie van de vier deelnemers zelfs met mijn bepaald geringe tenniservaring nog wel kan verslaan, maar tactisch was ik gewoon onder de indruk.
En voor tennis geldt in mijn beleving toch wel dat je best kunt verzinnen waar je zo’n bal wilt hebben, maar dat het uitvoeren een tweede ding is. En dat ging dit viertal best prima af. Leuk om te zien dus. Ik heb me er prima mee vermaakt en zo hebben we met zijn allen toch maar weer mooi bewogen.
*ik ken ze niet, maar ik denk dat senioren de lading aardig dekt