De kleuterzoon en peuterdochter kijken geïnteresseerd naar de vertrekkende vliegtuigen – vanwege de bedrijvigheid is zondagmiddag het mooiste moment van de week om hier te zijn. Familie wordt uitgezwaaid en binnengehaald. Door de kerosinedampen maak ik mij in eerste instantie zorgen over onze gezondheid, maar vooral twijfel ik ook of mijn enthousiasme voor vliegen wel zo’n goed voorbeeld is. Het wordt ook nog eens sterk gesubsidieerd – ach: “Je kan je óveral zorgen over maken,” en het peinzen stopt.
Ik zit binnen met de dreumesdochter; in het La Place-restaurant van Eindhoven Airport, uitkijkend op het panoramaterras. Linne is op m’n schoot in slaap gevallen waardoor ik een moment rust, maar niet m’n handen vrij heb. “Waar zijn de oudste twee” vraag ik me kort erna af. “Die vermaken zich wel,” maak ik mij er gemakkelijk van af. Ze hebben net een joekel van een taartje op dus om het avondeten nog enigszins zinvol te maken, kunnen we beter nog even blijven hangen.
Terwijl ik blog voor Beeing around, kijk ik op. De kleuterzoon voert al enige tijd een gesprek met een of andere geïnteresseerde bezoeker. De peuterdochter staat erbij en kijkt ernaar, waarschijnlijk blijft het daar niet bij. De kinderen spelen op het panoramaterras; bijzonder hoe het nu écht kleine mensen zijn en ontmoetingen met anderen aangaan, vragen stellen maar niet alles van je aannemen, en dus dit. Ze hebben hun eigen wereld; naast de wereld, die je met hen opbouwt en waarin je nadruk legt op wat jij belangrijk, waardevol, mooi of lelijk, en goed of fout vindt. Ze gaan er op uit, leren en discussiëren, en stellen zo hun wereldbeeld bij.
Ik word even stil van het besef, dat het zo vroeg begint. En ondertussen prijs ik onszelf, dat we dit mee mogen maken. Simpelweg gelukkig zijn.
Gisteren twijfelde ik nog of ik met de drie kids naar de familiereünie bij mijn ouders thuis zou reizen; gezellig en we hebben een treinabonnement voor in het weekend. Daarom en om onze Museumkaarten nuttig te maken, wil ik wel eens naar de mooiste musea in de meest afgelegen oorden reizen. Brandweermuseum in Hellevoetsluis, Continium in Kerkrade en Voorlinden in Wassenaar, to name a few. Met twee kids is dat een beste onderneming, laat staan met drie.
We zochten het dichter bij huis: “Ga toch naar de speeltuin bij de Hazewinkel,” suggereerde de schrijfster van dit blog. Nog geen twintig minuten fietsen. Zo geschiedde. Wat volgde was puur geluk; spel, plezier en lekkere trek. Simpelweg gelukkig zijn.
Dus neem ik mij voor misschien iets vaker de fietsen te pakken, in plaats van de trein of het vliegtuig, de buurt te verkennen, in plaats van het land en de wereld. “Hoe hoog leg jij de lat?” Niet té hoog dus: geluk ligt binnen handbereik en zit ’m in de kleine dingen.
Keep It Simple Stupid. ?