Ons dreumesmeisje gaat opeens hard. Ze loopt nog niet hoor. Maar de nachten zijn opeens weer drama en ze doet dingen die ze eerder niet deed. Vast de één of andere sprong dus.
Zo lepelde ik haar een fruitpotje naar binnen. Dat vindt ze altijd een feestje en een belangrijk bijkomend voordeel is dat de peuterdochter en ik het restje kunnen opsnoepen. Tijdens het eten speelde de dreumesdochter wat met het dekseltje wat uiteindelijk onder haar stoel belandde.
Een tijdje later was ik met het potje op de bank beland, toen het leeg was gaf ik het met lepel aan de dreumesdochter. Ze speelt graag met dat soort dingen. Ze keek naar het potje, zette het neer, kroop resoluut naar haar stoel en kwam terug met het deksel.
Zo leuk dat er opeens herkenning is, een herinnering, een plan en een uitvoering. Ze heeft ook ontdekt dat ze ondeugend kan zijn. Dan gaat ze er stiekem vandoor en vervolgens om een hoekje zitten kijken of ik haar wel zie. En van het schatergeluid wat ze dan maakt smelt ik volledig.