Zo’n beetje een jaar geleden nam de toen nog babydochter haar intrek in de doek. Wat een uitkomst is dat toch, eindeloos heb ik haar gedragen en wat heeft ze heerlijk geslapen daar op mijn buik en rug.
Naarmate ze wat groter werd, de slaapjes korter en wat makkelijker op de arm te dragen, werd de doek wat minder gebruikt. Als we onderweg gaan, zit ze er nog geregeld in hoor, maar er gaan ook dagen en soms zelfs weken voorbij dat de doeken op hun plek blijven liggen.
En dat is prima! Ik draag mijn kids graag, maar het is geen principekwestie. De kinderwagen en maxicosi doen het ook prima en hebben als voordeel dat ze lekker warm zijn. Ik ben geloof ik niet zo’n winterdrager. Er zijn allerlei oplossingen met speciale jassen, maar dat is niet echt aan mij besteed.
Gelukkig werd het eindelijk lente en was de bakfiets in revisie. Dus knoopte ik de dreumesdochter weer eens op mijn rug om iets op te gaan halen op mijn werk. Tot grote hilariteit van sommige bewoners, ‘dat kon écht niet hoor’.
De dreumesdochter was het daar niet mee eens. Ze sliep heerlijk op de fiets en keek haar ogen uit bij al die opa’s en oma’s. Fijn die lente, ik verklaar mijn draagseizoen voor geopend!
Foto: zijn we niet prachtig matchend ?