De peuterdochter is een buitengewoon gevarieerd persoontje zo moet ik constateren. Wispelturig zou je wellicht ook kunnen zeggen en waarschijnlijk vooral heel erg meisjespeuter. Die inmiddels wel toe is aan school.
Ik kan me er echt over verbazen hoe haar gedrag varieert. De ene keer is ze heerlijk aan het spelen, de volgende keer wil ze alleen maar op mij hangen. Soms kan ze heel leuk meedoen met het één of andere rollenspel en soms zit ze het met haar drie jaar doelbewust te frustreren. Fascinerend vind ik dat.
Op deze maandagochtend was de start niet al te best. Er werd geclaimd en gezeurd en ik zal u bekennen dat ik er niet heel vrolijk van werd. Ik was een beetje bang dat het in bed leggen van de babydochter ingewikkeld ging worden, deze laatste heeft namelijk graag wat rust bij het (in)slapen en de peuterdochter werkt daar niet altijd aan mee.
Tot mijn verbazing en nog grotere angst eigenlijk bleef het beneden verrassend stil. En dat is nooit een goed teken. Te stil betekent doorgaans situaties waar de meeste ouders niet blij van worden.
Ik ging eens heel voorzichtig poolshoogte nemen en vond de peuterdochter heerlijk knutselend. Op de bank weliswaar, maar dat was vooral omdat de tafel vol lag met Lego, daar kon ze ook niets aan doen.
Ze had bedacht dat ze een kroon wilde, en was die vervolgens gewoon gaan maken. Ze knipte papieren stroken, lijmde ze aan elkaar en maakte ook nog een mooie versiering.
Van een grumpy mamma ging ik in één keer naar een trotse mamma (en vooruit, later op de dag weer terug) want ik vond het toch best soort van knap dat ze haar idee zo effectief ten uitvoer bracht. En ze knipte ook niet in de bank, da’s toch mooi meegenomen.
Ze was zelf ook tevreden met het resultaat. En ik moest natuurlijk even model staan.