De kleuterzoon was zaterdagavond verdrietig. Hij lag heel zielig in zijn bed en vroeg waarom pappa er nog niet was. ‘Hij zou een week weg zijn, die is voorbij en pappa is niet hier.’
Ik maakte een mental note, schijnbaar is zijn tijdsbesef aanzienlijk beter dan ik dacht, als er tijdsaanduidingen moeten worden gegeven, moet ik daar specifieker in gaan zijn. Daarnaast legde ik de kleuterzoon uit dat we in dit geval ongeveer een week bedoelden. En dat hij nog twee dagen moest wachten.
Van de laatste dag zonder pappa maakten we maar een feestje; we keken eindeloos tv in bed, aten een happy meal bij de MacDonalds en gingen een uurtje zwemmen. Voor mij vooral een onderneming, maar de kindjes waren blij.
De peuterdochter doet inmiddels goed mee in het aankleedproces. Toen ze haar kleren weer aanhad, wilde ze net als haar broer de haren föhnen*. Supergrappig vind ik dat. En het leverde een mooi plaatje op.
De laatste dag zonder pappa ging dus soepeltjes voorbij. Maar we zijn allemaal blij dat ie maandag weer thuiskomt!
*echt, het is verbazingwekkend dat het mijn kinderen zijn, ik héb niet eens een föhn ?