Over het algemeen vind ik mezelf nog wel redelijk relaxed als het gaat over het toestaan van klim- en klauterfratsen van de kindjes. Ik heb me voorgenomen om ze maar gewoon te laten doen wat ze kunnen en durven. Dat levert zo af en toe wel een grijze haar op, maar tot nu toe ging het altijd goed.
Op de trap echter, mag niet geklommen en geklauterd worden. Op de trap loop je netjes langs de muur en je houdt de leuning vast. Althans, dat vertel ik met name de kleuterzoon een keer of vijf per dag. Hijzelf dacht daar tot voor kort anders over.
De trappen hebben hier in huis letterlijk een vrij prominente plaats. Midden in de woonkamer zijn zowel de trap naar boven en naar beneden. De trap naar boven is ook nog eens een open variant en het is zo’n beetje mijn grootste angst dat er een kind tussen de tredes door een meter of vijf naar beneden kukelt.
We letten dus er goed op de traphekjes, de babydochter mag logischerwijs nog niet op de trap. De kleuterzoon en peuterdochter natuurlijk wel, ik kan ze immers moeilijk verbieden alleen naar de wc te gaan.
Op deze eerste dag van de afwezigheid van de man besloot de kleuterzoon weer eens ondersteboven achterstevoren de trap op te hobbelen. En deze keer ging het eindelijk mis, hij kukelde van bijna helemaal boven weer naar beneden. Van de dichte trap gelukkig.
Mijn arme hart… Ik moest even mijn best doen om hem eenmaal beneden niet meteen op te pakken om te knuffelen of door elkaar te schudden. Ik vroeg hem uiterlijk heel rustig om zelf even op te staan en constateerde vrij snel dat er niets gebroken was en dat zijn hoofd ook onbeschadigd was gebleven.
Daarna moesten we allebei even bijkomen van de schrik. Ik geloof dat ik in tien seconden tien jaar ouder werd en ik denk dat de kleuterzoon voorlopig heel braaf met de leuning in zijn hand de trap op wandelt.