Facebook was afgelopen week zo vriendelijk om me te herinneren aan een blogje van twee jaar geleden. De man ging destijds naar een groot congres in Amerika en ik vond dat een hele toestand.
Niet geheel toevallig, het congres is een jaarlijks terugkerend fenomeen maar vorig jaar vonden we het in mijn hoogzwangere toestand een minder goed idee, gaat de man dit jaar wederom naar Las Vegas om het congres bij te wonen.
Dat geeft in meerdere opzichten een hele toestand. Het meest ingewikkelde vind ik dat ik het een week zelf mag zien te redden. Dat is opzich geen probleem, maar ik vind het wel een bijzonder saai vooruitzicht. En het geeft flink wat geregel gezien mijn school- en werkverplichtingen.
Tot mijn vreugde nodigde een bevriende buurvrouw ons al uit voor pannenkoeken en daarnaast deed ik wat iedereen doet als hij/zij het even niet meer weet; ik belde mijn moeder. Mijn ouders komen een paar dagen logeren en als ze weer huiswaarts gaan komt de man al bijna terug.
Deze hulptroepen zijn voor mij fijn, maar met name ook voor de kleuterzoon. Die begrijpt precies wat een week is en weet ook heel goed dat hij zijn pappa erg gaat missen. Ik hoop dat de afleiding helpt.
Nog een ander onderdeel van de toestand betrof de voorbereiding van de trip. Er moest natuurlijk van alles worden gewassen en gezocht en ingepakt. Ik vond mijzelf weer eens zakdoekstrijkende terug. Als dat geen liefde is…
Het zal mij benieuwen hoe de komende week gaat verlopen. Natuurlijk gaan we er prima uitkomen, maar ik zal blij zijn als de man weer gewoon thuis is.