De herinneringen van Facebook lieten me een post zien waar ik -wederom- om moest lachen. Tegelijkertijd relativeerde het ook wat, want de vorige keer deed het me meen ik heel hard denken aan de kleuterzoon. inmiddels is het over het algemeen de peuterdochter die me niet schijnt te horen.
Echt, ik kan dingen wel duizend keer zeggen. Hoog of laag springen. Op mijn kop gaan staan. Het effect is over het algemeen hetzelfde, mevrouw doet of laat wat ze zelf bedacht heeft. Met wat goede argumenten wil er nog wel wat bereikt worden, maar vaak ook gewoon niet. Derhalve ‘pick ik mijn battles’, ‘laat ik gaan’ en ‘laat ik los’.
Sommige dingen zijn alleen toch wel echt handig. Die gewraakte jas en schoenen zijn wat mij betreft zo in de winter toch wel een voorwaarde om überhaupt de deur uit te geraken. En zo zeg, roep, verzucht en ja soms ook brul ik iedere dag heel vaak over die jas en schoenen. Doorgaans gaan we dan ook nog een keer in discussie, slippers in de regen bij temperaturen rond het nulpunt levert een nog groter drama op dan het aantrekken van andere schoenen of laarzen namelijk.
De grap is dat de peuterdochter bij de opvang een heel meegaand meisje is. Vast en zeker iets met groepsdruk. In het gezelschap van de man is ze gelukkig, althans zo ervaar ik dat, net zo tegendraads. En dat is echt heel vermoeiend voor iedereen. Vandaar dat ik vrijdagmiddag terwijl ik aan het werk was een foto kreeg van een slapende peuter, uiteraard in Elsa-jurk. Ze had even pauze nodig in al haar verzet.
Maar leiderschapskwaliteiten heeft ze zeker.
View Comments (2)
Zo, hier heb ik er nog zo één.... In combinatie met buikgriep een behoorlijk slechte combinatie! Zullen we ze bij elkaar zetten. Kunnen ze elkaar rond commanderen en praten over ridders en prinsessen en slippers in de winter?.
Lijkt me leuk om te doen!