Het werd wel weer eens tijd voor wat gevalletjes minder handig. Dus mikte ik eerder deze week mijn telefoon op dusdanig onhandige wijze op de grond dat ik nu nog een paar maanden door de barsten doorkijkend mijn blogjes tik.
Kennelijk was dat nog niet onhandig genoeg en derhalve besloot ik op donderdagochtend in al mijn wijsheid maar eens te gaan fietsen. De schoonmakers kwamen en daarom wilde ik graag de deur uit en ik sprak af met een vriendin die ik de laatste tijd eigenlijk te weinig zie. Allerlei goede redenen dus.
De hele storm was me in alle eerlijkheid ook een beetje ontgaan. Ik had echt gezien dat het waaide hoor, zo erg was het nou ook weer niet. En ik zag zelfs de code oranje ergens voorbijkomen. Maar zeg nou zelf, die codes worden wel vaker wat overdreven afgegeven en in het binnenland leek het me wel meevallen.
Daar kwam ik op de fiets wel een beetje van terug. Het waaide toch echt stevig. Maar zo’n bakfiets is vrij stabiel en we kwamen nog tamelijk soepel op onze bestemming.
We zaten koud aan de koffie toen we ergens een schutting om zagen gaan en er een trampoline door de straat vloog. Oeps… Gelukkig sliepen de baby’s en we konden dus wel even gaan helpen met het ding verplaatsen en demonteren. Dat was precies klaar toen ook een bepaald stevige partytent het luchtruim koos en toen we die uit elkaar hadden begon ik hem toch wat te knijpen. Hoe ging ik ooit weer thuis komen?
Na een nieuw kopje koffie, de vorige werd immers zelfs voor mijn doen erg koud, leek het gelukkig al wat rustiger te worden. Toen ik tegen de middag weer huiswaarts ging, lukte dat eigenlijk prima.Toch heb ik mijn lesje wel weer even geleerd. Ik zal iets zorgvuldiger naar al die kleurcodes kijken en er dan ook maar wat braver naar handelen. Je moet het lot niet tarten toch?