De kleuterzoon heeft bedacht dat hij lange haren wil. Want dan kan hij een knotje. Net als Maui.

Uit praktisch oogpunt waren lange haren bij mijn kleuter nu niet het eerste wat ik in gedachten had. In tegenstelling tot bij zijn korte coupe vragen langere haren wat aandacht in het opstartproces namelijk. En dat opstarten is toch al niet zo makkelijk.

Ik heb echter geen principieel bezwaar tegen lang haar bij mijn kleuter. En al had ik het wel, dan had ik mezelf mooi het zwijgen op kunnen leggen want wie ben ik om te bepalen hoe hij zijn haar draagt.

Dus toen de kleuterzoon na uitleg van de consequenties, er moet geregeld gewassen worden mét shampoo en dagelijks gekamd, nog altijd lang haar wilde, heb ik de tondeuse opgeruimd. Het grote sparen is begonnen.

Dat gaat natuurlijk veel langzamer dan gehoopt. Het gaat echt nog wel even duren tot er een fatsoenlijke staart in het haar kan en die tijd moeten we uitzitten. Dacht ik. Bij wijze van grap bond ik een plukje haar vast met een elastiekje en de kleuterzoon was er zeer gelukkig mee. Hij had een staart.

Vervolgens stelde hij een gewetensvraag. ‘Mag ik de staart in naar school?’ De man en ik hebben even getwijfeld, mag hij dat? Moeten we hem niet een beetje beschermen tegen het harde oordeel van mede-kleuters? Maar aan de andere kant, hij vindt het prachtig en het is zijn haar.

Dus mocht hij de staart naar school. Natuurlijk! Hij vond het zelf ook wel een beetje spannend en er waren ook echt wel wat reacties gekomen. De bijenjuf loste wat negatieve reacties prachtig op; meisjes hebben soms een staart en jongens ook. Kijk maar eens naar veel van die hele stoere voetballers.

Ik geloof dat ik mijn kleuterzoon nog veel stoerder vind. Hij weet hartstikke goed dat zijn haarstijl op zijn minst wat onorthodox is, en kiest er desondanks voor om het zo te laten. Want hij vindt het mooi. Dan ben je toch een prachtige, dappere kleuter.