Zo af en toe komen er in de social media foto-uitdagingen voorbij waarbij het doel meestal is om gedurende een bepaalde periode dagelijks een bepaald soort foto te posten. Op mijn tijdlijn circuleert momenteel de zwart-wit variant.
Het idee daarbij is dat je een week lang iedere dag een zwart-wit foto plaatst uit je dagelijks leven. Met een boeiende restrictie; er mogen geen mensen op staan, en er mag geen begeleidende tekst bij.
Dat is voor mij met recht een uitdaging. Ik schiet wel eindeloos plaatjes, maar een goede fotograaf ben ik zeker niet. En als ik dan ook nog mijn mond moet houden wordt het wel echt ingewikkeld. Toen Lonneke me tagte was ik geboeid, ik heb immers toch niets te doen.
Het aardige aan dit soort dingen vind ik dat het de kijk op dingen net een beetje verandert. Ergens in mijn achterhoofd had ik vandaag het idee dat er een plaatje moest komen dat gewoon en toch opmerkelijk moet zijn. Ik moet het daarbij hebben van de situatie, want van artistieke foto’s met heel mooi licht ofzo hoef ik het niet te hebben.
Ik heb daar dan meteen eindeloos allerlei ideeën bij, waarvan de meeste meteen mislukken. Grappig genoeg had ik aan het eind van de eerste dag meteen keuzestress, want welke foto ga ik plaatsen. Het werd een plaatje wat ik schoot toen ik thuiskwam. Ik wil er van alles over zeggen, maar dat mag dus niet.
