Het journaal was er zaterdagavond al druk mee en eerlijk is eerlijk, ook ik deed zaterdag enthousiast over de drie sneeuwvlokken die er toen naar beneden kwamen. Code oranje, winters weer, de NS van slag en geen bus die meer reed op zondag zo rond de middag.
Opeens was de wereld wit. Dat was alweer een tijd geleden. Voor de peuterdochter was het denk ik zelfs de eerste keer dat ze bewust in de sneeuw rondliep.
Ik zal maar bekennen dat ik daar niet zo rouwig om ben. Sneeuw vind ik leuk, op vakantie. Als er bergen in de buurt zijn en ik de tijd aan mezelf heb, kan ik me uitstekend met dat spul vermaken, maar in het dagelijks leven vind in het maar ontwrichtende natte en koude bende.
Natuurlijk moest er een sneeuwpop gemaakt worden. De kleuterzoon en peuterdochter popelden om naar uit buiten te gaan. De peuterdochter zag de wereld geloof ik als één grote zandbak, ze wilde haar emmer en schep meenemen.
Deze moeder huismus drukte vakkundig haar snor; de babydochter moest echt naar bed en Mount Everfold kon opeens niet meer wachten. Gelukkig was de man zo lief om de honneurs buiten waar te nemen.
Ik maakte nog wel braaf een foto van de sneeuwcreatie en kijk stiekem maar vast een beetje uit naar de lente.