Weet u nog? Een paar maanden geleden, zo vlak voor de zomer, schreef ik over een crisis. Eentje waar ik me in bevond, omdat ik niet zo wist wat ik wilde en ook niet hoe ik alles rond moest krijgen.
Het is aardig dat het schrijven van zo’n stukje goed helpt, want naar aanleiding er van ben ik echt gaan zoeken naar mogelijkheden om toch in de zorg terecht te komen. Het was even een zoektocht en toen ik het gevonden had alsnog een flink proces want we schrijven inmiddels ruim vijf maanden later.
Maar ik kan nu wel mooi de misselijkmakende woorden schrijven; ‘ik vond een nieuwe uitdaging’.
Vanaf volgende week ga ik, naar alle waarschijnlijkheid, aan de slag als aspirant-leerling in een verzorgingshuis. Om vervolgens een paar maanden later daadwerkelijk leerling te worden.
Dit is iets heel anders dan alles wat ik eerder deed, een mooie manier om in de zorg te werken en aan diploma’s te komen en ik heb er ontzettend veel zin in. Het moet ondanks het feit dat er hard gewerkt moet worden een verademing zijn om even niet continu mamma te zijn.
Daarnaast is de babydochter inmiddels echt wel wat groter en niet meer zo vreselijk afhankelijk van de mammamelk. Wel van mij trouwens, maar ik denk echt dat ze het na wat wennen heel fijn gaat hebben bij de man en bij Villa Yip.
Er loopt tegelijkertijd een hele familie beren op de weg hoor. Want ik ga moeten wennen aan niet continu bij de kindjes zijn, hier en daar moeten oefenen met loslaten, plannen tot een hoger niveau verheffen en meer van dat soort dingen.
Maar het gaat allemaal goedkomen. Ik ben nu al benieuwd naar de stukjes die ik over een paar maanden ga tikken.
Foto: blije mamma, blij kind. Daar gaat deze move aan bijdragen. Met dank aan Janneke.