Een maand geleden schreef ik een stukje over selectief geheugen, en dat het misschien maar goed is dat je sommige dingen weer vergeet. Daarbij deed ik een foto van de babydochter die wat lodderig uit haar oogjes kijkt, bij mij in de doek.
Ik maakte wederom zo’n foto, want het was wederom zo’n dag. De babydochter was niet helemaal fit en was het er niet mee eens als ik me verder dan een meter uit haar buurt begaf. Ook de peuterdochter was niet lekker in haar hum en ik zal het maar gewoon toegeven, twee claimende meisjes zijn ook ronduit slecht voor mijn humeur.
Het is op dit soort dagen misschien wel het beste om wat cliché’s van stal te halen:
Hetiseenfasehetiseenfasehetiseenfase
Of, en denk hier zo’n indrukwekkende oude man als Gandalf of professor Dumbledore bij:
This too shall pass
Want hoe lastig sommige dagen ook zijn, het gaat voorbij. En later als we groot zijn kijken we er met weemoed op terug.
Dat blijkt wel uit het gedichtje van Lentezoet waar ik vandaag langskwam. Ik pinkte een traantje weg.
De kleuterzoon had trouwens een uitstekend humeur. En we bakten gezonde koekjes.