Er kon gerend worden in Valkenswaard. Daar hield men een halve marathon, en ook nog nog zeven en veertien kilometer dus wie weet kan ik volgend jaar ook meedoen. Op zaterdagochtend vroeg de man voorzichtig of hij mee zou doen. ‘Waarom niet’ reageerde ik. En zo stond hij zondagochtend betrekkelijk snel na een personeelsfeestje weer naast zijn bed.
Als enthousiast supportende familie konden de kindjes en ik natuurlijk niet thuisblijven. Bij zo’n wat kleinere loop (in vergelijking met de Eindhoven marathon) is de drukte nog te overzien, het was heerlijk weer (althans, toen we vertrokken) en Valkenswaard is maar vijftien kilometer fietsen.
Eenmaal in Valkenswaard bleek de man iets sneller dan bedacht, hij liep wederom onder de anderhalf uur en scherpte zijn nog verse PR zelfs wat aan. Zo viel onze supportactie letterlijk in het water want het begon ook nog te plenzen.
Gelukkig was er een tent met soep, koffie, taart en chocolademelk om weer op te warmen en onze komst werd alsnog gewaardeerd. Na een uurtje bijkomen van regen en rennen bekeken we de prijsuitreiking. GVAC, das de atletiekclub waar de man bij rent, werd daar goed vertegenwoordigd en ik besloot dat hij volgend jaar maar wat harder moet rennen. Dan krijg ik ook nog eens een bosje bloemen. ?
Op weg naar huis hielden we het min of meer droog en het bleek toch een vermoeiende toestand. Dat gesupport. Ondanks de beperkte ruimte in onze ‘cargobike’ presteerden alle kids het om in slaap te vallen. Als je ze zou vragen om zo te gaan liggen zouden ze het niet doen, maar ze sliepen uiteindelijk bijna een uur in deze positie. Wonderbaarlijk weer.