De babydochter heeft wat vreemde vlekjes, er komt een tand aan, ze reutelt wat als ze ademt en heeft koorts. Kortom ze is ziek. Dat hoort er echt gewoon bij en het is op zichzelf niet zo erg.
Alleen zijn zieke baby’s over het algemeen en de babydochter in het bijzonder zo’n beetje de zieligste wezentjes denkbaar. Ze voelen zich beroerd, hebben geen flauw idee wat ze overkomt en het enige wat ze kunnen doen is huilen.
Dat doet de babydochter dan ook veelvuldig. Het arme ding slaapt, huilt en is af en toe een half uurtje soort van ok, als de paracetamol zijn werk even goed doet. En dat alles op of op maximaal een halve meter van mij.
De ervaring leert overigens dat de kindjes soort van ‘uit’ gaan als de koorts nog wat verder doorstijgt. Dat is ook niet het ideale scenario dus ik neem deze toestand maar voor lief.
Mooi is wel dat ik deze vermoeiende dagen van de kleuterzoon en peuterdochter eigenlijk al weer soort van vergeten was. Zo’n mammageheugen is erg selectief en dat is bijzonder handig.