Wij hebben hier in huis iets met zelfgemaakte stapelbedden. De kleuterzoon en peuterdochter slapen in een door de man van steigermateriaal in elkaar geklust bed.
Daarnaast is er sinds deze zomer een extra stapelbed bijgekomen. Gelukkig niet zo’n grote, want de hele reden achter stapelbedden is natuurlijk doorgaans dat er wat bezuinigt moet worden qua ruimte. Dit stapelbed is gemaakt voor poppen en heeft een plaatsje gekregen in de woonkamer.
En het leuke aan het poppenstapelbed is dat het nog gemaakt is door mijn opa. Ja, dat leest u goed, door de vader van mijn moeder. Hij maakte het destijds voor zijn eigen tweelingdochters*. Daarmee is het inmiddels zeker een jaar of vijftig oud en welhaast antiek te noemen.
Beide bedjes (ze kunnen van elkaar) zijn bewaard gebleven en mijn ouders hebben ze recent voorzien van een nieuw laagje verf en mijn moeder fixte er nieuw beddengoed voor. En nu slapen de poppen van de peuterdochter er, samen met de verkleedkleren.
Ruim vijftig jaar oud en desondanks maakte ik me weinig zorgen toen de peuterdochter besloot om eens te testen of ze er zelf in paste. Mijn maakte dat soort dingen namelijk oerdegelijk en als wij er een beetje fatsoenlijk mee omgaan, kunnen mijn achterkleinkinderen er later ook mee spelen.
Dat is pas duurzaam.
* als ik goed geïnformeerd ben was het voor mijn moeder en haar tweelingzusje. Het is echter niet geheel onmogelijk dat de oudere tweeling er eerst mee speelde. Mijn opa en oma presteerden het namelijk om vijf meiden te krijgen, waarvan twee tweelingen. Ik moet er echt niet aan denken hoe druk je het daar mee hebt.