Er moest alweer gegeten worden. En het was nog erger, we moesten zelfs eten gaan kopen want de koel- en voorraadkast boden weinig perspectief.
Het was een wat treurige zondagmiddag. Het weer was grijzig, de man holde door de stad*, de kindjes waren wat gaar en ik wat gammel**. Op dat soort momenten heb ik zin in friet. En als het heel erg is, kan ik zelfs de verleiding van de veel dichterbij dan de supermarkt liggende MacDonalds niet weerstaan.
Maar ik heb me bij elkaar geraapt, het hele spul in de bakfiets geladen en ben naar de supermarkt gereden. U zult snappen, gezien de toestand waar wij in verkeerden, dat dat niet de meest succesvolle trip aller tijden was.
De frietjes lagen heel verleidelijk naar me te glimlachen, maar ik besloot heel dapper dat ik voor iets gezonders ging. Groentefriet leek me ook wel wat. De peuterdochter gaat zelfs akkoord met sperziebonen en mayonaise, dan heet het groene friet. De kleuterzoon is iets kritischer, dus ik zocht naar iets beter gelijkends.
En dat hebben ze hoor, bij de blauwe grootgrutter liggen naast de verse pasta en bloemkoolrijst ovenfrietjes van wortel, pastinaak en gele biet. Het leek me wel aardig om die eens te proberen.
En ik moet zeggen, het was prima te eten. Je moet je verwachtingen qua friet wel een beetje bijstellen, echte knapperige frietjes krijg je niet. Maar ze waren prima te eten en heel handig kon de babydochter ook mee-eten. Die was er zeer gelukkig mee.
Wel moet ik zeggen dat ik deze variant aardig aan de prijs vond. Drie euro voor een zak en dat was niet voldoende geweest als de man ook mee had gegeten. Wellicht moet ik de volgende keer toch maar zelf snijden.
* en met hem vele anderen, het was marathonweekend. Hij presteerde het om onder de anderhalf uur te lopen over de halve marathon. Daar mikte hij op, een prachtig persoonlijk record.
** met de groeten van de schildklier