Zo af en toe ontploft de kleuterzoon. Hij ontsteekt dan in woede en meestal ogenschijnlijk om iets nogal arbitrairs of materialistisch.
Het laat zich raden dat daar meestal een vrij primaire behoefte achter zit. Je kunt er de klok op gelijk zetten. De kleuterzoon is moe, overprikkeld, heeft honger, dorst, wil een knuffel of een combinatie daarvan.
Ik moet bekennen dat de ontploffingen logischerwijs op onhandige momenten komen en dat het me wel eens wat moeite kost om dan die achterliggende behoeften te zien. Ik hoor mezelf wel eens geïrriteerd denken ‘maak je toch niet zo druk’.
Dat resulteert meestal niet in een opeens wel meewerkende kleuter. Veel meer zin heeft het om even te onderzoeken wat er nodig is om de rust weer te laten keren en een oplossing te zoeken voor de oppervlakkige oorzaak van de ontploffing.
Toen de bijgevoegde foto werd genomen, was het tijd voor een knuffel. En erkenning van het feit dat het jammer was dat wij niet zo’n tijger hebben. En vooruit, er moest ook een verwachting worden bijgesteld. Met het maken van een foto van het betreffende beest werd de crisis om zeep geholpen.
Best ingewikkeld nog, zo’n kleuter.
Foto: kleuterknuffelen. Credits voor Lonneke.