Gewoon omdat het kan, een trots blogje. Over mijn kerel. Die het naast alle drukte thuis en op het werk voor elkaar heeft gekregen om zo’n beetje in de beste vorm van zijn leven te verkeren, qua fitness.
Het was het weekend van de Dam tot damloop. Dat leidde bij mij tot wat gemengde gevoelens, want de vorige twee edities deed ik, al dan niet zwanger, mee. Dat zat er deze keer écht niet in en hoewel dat volstrekt logisch is, stak het ergens toch een beetje.
Maar goed, de man vertrok op zondagochtend betrekkelijk vroeg vanuit Uitgeest naar de ene dam met als voornemen toch vooral sneller te hollen dan de vorige editie. En sneller dan de vorige tien mijl en dan maar meteen de ambitie om ruim twee minuten onder zijn PR te lopen. Onder de 1.08 had hij bedacht.
Even voor de beeldvorming; dat betekent dat hij voornemens was om die tien mijl (ruim zestien kilometer) met een tempo van bijna vijftien kilometer per uur af te gaan leggen. Ik ken mensen die langzamer fietsen…
Zo tegen een uur of twaalf kwam het bericht:
Missie geslaagd dus. Supercool vind ik. En ergens ook wel een beetje frustrerend of irritant. Waarom kan die kerel zo hard lopen?! Ik wil dat ook. Maar ik ben vooral heel trots hoor! Ik ben al benieuwd naar zijn tijd over een paar weken op de halve van Eindhoven.