Er zitten wat verjaardagen aan te komen en in het kader van de cadeaus die daarvoor gekocht moeten worden, gingen we weer eens naar de speelgoedwinkel.
Als ik dat een jaar geleden ging ondernemen, hield ik mijn hart vast en het liefst zou ik zelf gaan. Heden ten dage is het eigenlijk best een leuk uitje geworden. De kleuterzoon begrijpt inmiddels dat hij niet altijd dingen mag hebben of kopen en we kunnen afspraken maken over de duur van het bezoek.
En waar we eerder gegarandeerd drama hadden over het één of andere speelgoedding of wanneer ik wel weer eens verder wilde, zegt de kleuterzoon nu heel wijs ‘dat vraag ik als ik jarig ben/van Sinterklaas’ en onderhandelt doorgaans nog wat kijkminuten voordat hij weer gezellig meegaat.
De peuterdochter volgt dit voorbeeld aardig en vandaar dat ik de kids met liefde af en toe meeneem naar de grote speeldgoedwinkel die hier op wandelafstand zit. Ze zijn qua Lego en playmobil behoorlijk uitgebreid gesorteerd en de kindjes wanen zich dan ook in Walhalla.
De uitdrukking ‘als een kind in een snoepwinkel’ heeft wat extra betekenis gekregen en ik moet zeggen dat ik wel kan genieten van het genieten van de kindjes. Ik denk dat we over een paar maanden maar eens op verlanglijstjesexpeditie gaan. Dat is weer eens iets anders dan het eindeloze geblader in speelgoedboeken.