Ooit, toen ik nog geen kinderen had, had ik allerlei heel principiële ideeën over met wat voor speelgoed mijn kinderen zouden gaan spelen en vooral ook waar niet mee.
Daar aan terugdenkend moet ik nu ergens lachen om mezelf. Het blijkt namelijk verdraaid lastig om te bepalen wat er al dan niet het huis binnenkomt. Natuurlijk kan er wel wat gestuurd worden, maar sommige dingen kun je niet voorkomen tenzij je met harde veto’s verworven spulletjes weer afpakt. En dat vind ik dan weer ver gaan.
Tot op zekere hoogte gaat het best aardig met het speelgoed wat we in huis hebben. Het is op het ogenblik veel Lego, Duplo en playmobil wat de klok slaat. Verder doen Schleich beesten het ook nog altijd prima en de peuterdochter houdt ook van knutselen en puzzelen.
Maar met name de peuterdochter heeft inmiddels ook wat dingen verzameld die ik zelf minder geslaagd vindt. En daarvan spant de kroon haar zogenaamde prinsessenbijouxset. Een set van de allerlelijkste, goedkoopste plastic glitteroorbellen, een tiara, een kam, een handspiegel, dat soort werk.
Echt ver-schrik-ke-lijk. En de peuterdochter is er helemaal gelukkig mee. Ze vindt het echt fantastisch om de hele handel om en aan te doen en tot mijn grote verbazing (en vooruit, lichte irritatie) krijgt ze het zelfs voor elkaar om de oorbellen bij zichzelf in te doen. Waarom hè?
Overigens heb ik nog wel een no-go. Pistolen en geweren vind ik echt te erg. Ik ben benieuwd wanneer ik daarvan terug ga komen.
Foto: helemaal happy met haar oorbellen. De barnsteenketting vindt ze ook mooi, maar dat ben ik met haar eens.