Op maandagochtend, de kleuterzoon was al zeker een uur op school, mocht ik een stel lieve buurmeisjes een paar uurtjes vermaken. De peuterdochter was danig enthousiast, haar broer tijdelijk inruilen voor haar vriendinnetjes vond ze een briljant idee.
Het was heerlijk weer, de bakfiets biedt best ruimte aan drie kleine meisjes en het brood was op dus we gingen op pad. Eerst naar de bakker en aangezien die peperkoek uitdeelt, is dat altijd een geslaagd uitje. Vervolgens via de supermarkt (hallo ijskoffie :)) naar de speeltuin.
De supermarkt was nog even een kleine uitdaging. De drie meisjes, de vierde op mijn buik had weinig invloed, hebben alledrie hun eigen idee van waar ze heen willen én hun eigen tempo. Zie dat maar eens te stroomlijnen. Gelukkig hielp het doel; de speeltuin.
Ik vind het zo leuk om te zien wat er gebeurt als je drie van dit soort eigenmeisjes* loslaat en ze, uiteraard binnen wat grenzen, hun gang laat gaan. Met de babydochter op mijn buik is enthousiast meespelen gewoon niet zo handig. En de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik daar ook niet altijd zoveel zin in heb.
De grap is dat ze vaak zonder al te veel bemoeienis heerlijk gaan spelen. Zo waren de oudste twee al snel verwikkeld in een voor mij compleet onsnapbaar rollenspel. De jongste peuter deed af en toe mee, keek ook wat toe en begroef en passant mijn voeten.
Fijn dat ze zo lekker speelden en ik vond het boeiend om te zien dat de peuterdochter totaal anders speelt dan wanneer haar broer in de buurt is. Of dat verschil hem nou zit in het feit dat hij nog wat ouder is, een jongen is, of familie is, zou ik niet durven zeggen. Maar voor de peuterdochter is het einde van de vakantie best verfrissend.
*deze term komt van één van de meisjes en is wat mij betreft veel mooier dan het bedoelde eigenwijsje