Zo in de vakantie kan ik er haast niet onderuit om zo af en toe met het hele spul boodschappen te doen. Niet ideaal, want de kleuterzoon heeft er een hekel aan. En geloof me, een onwillige kleuter bevordert het boodschappenproces niet.
Maar ja, de koelkast was leeg en aangezien er toch gegeten moet worden, gingen we op pad. Maar niet nadat de kleuterzoon en ik wat onderhandeld hadden.
We gingen naar de supermarkt (die was voor mij), hij mocht een klein karretje (die was voor hem), hij ging helpen met boodschappen zoeken (die was voor ons allebei), hij mocht een banaan (daar hoefden we niet over te onderhandelen) en hij wilde in Scoop (prima, maar geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om er geld in te gooien).
De basis was dus goed. En ik hobbelde, volledig voorbereid op een langdurig bezoek de Appie in. Met achter mij aan twee kindjes en twee kleine karretjes. De streepjes waren lava, dus wellicht liepen we wat raar.
Het ging best goed, die eerste drie meter. Toen bleek dat een karretje duwen en banaan eten tegelijkertijd lastig is. Geen probleem, we wachtten gewoon even. Ik was al lang blij dat er geen ruzie kwam over wie welke boodschappen in zijn of haar kar kreeg.
Na de bananen werd de kleuterzoon heftig afgeleid door allerlei Paw Patrol merchandise. Is die meuk nou echt nodig in zo’n supermarkt? Als er nu per ongeluk een met banaan besmurkte hond tussen zit spijt me dat. Ik kan de kleuterzoon echt niet tegenhouden als hij zoiets ziet.
Ik scoorde mijn boodschappen nog best makkelijk. Het helpdeel kwam niet helemaal uit de verf, maar er werd ook niet eindeloos om koekjes gezeurd. Ik was best tevreden.
Na nog een rondje kleuren en knuffelbeesten kijken gingen we naar de kassa. Beide kindjes vlogen rechtstreeks door naar Scoop en ik ontdekte dat twee van die mini-karretjes bar onhandig zijn. Ik moest ver bukken om de boodschappen naar de band te transporteren, de boodschappentassen passen er maar matig in en voor die laatste spullen die niet meer lekker in de tas pasten was ook al weinig plek.
Om het compleet te maken, mikte de kleuterzoon het karretje met keurig ingepakte tas omver toen hij een drempeltje iets te enthousiast nam. En terwijl we dat op aan het lossen waren, mikte de peuterdochter de spullen uit de andere netjes ingepakte tas één voor één in de bakfiets.
We kunnen weer eten deze week en er heeft niemand hard brullend op de grond gelegen. Hoewel ik het wel even heb overwogen…