Ergens vorige week schreef ik een blogje over het fenomeen supermamma. Dat leverde best wat complimenteuze reacties op, waarvoor dank. Het is me er niet om te doen, laat dat duidelijk zijn, maar het is toch tof om leuke reacties te krijgen.
Toch wil ik er nog even op terugkomen want ik wil nog even iets benadrukken. Ik voelde me namelijk een supermamma omdat ik met drie blije dan wel tevreden kids liep in een, voor ons, niet heel bijzondere situatie.
We waren bezig met een treinexercitie en liepen door het station. Nu doen we dat vaker en hoewel veel mensen er vast niet aan moeten denken is het voor ons inmiddels gesneden koek. Zeker als de man gewoon mee is en de reis soepel verloopt, stelt zo’n reis niet veel voor.
Maar juist door van dat gewone een feestje te maken, maakte dat ik trots was. Want dat lukt me echt niet altijd. Ik kan vol bewondering kijken naar medemamma’s die eindeloos spelen met hun kinderen en daar ook nog lol in hebben.
Ik ben ook onder de indruk van een soepel lopende avondspits, of fluitend de kids op tijd op school krijgen. Of een topdag maken van een regenachtige vakantiedag zonder de deur uit te gaan.
Juist die schijnbaar simpele dingen kunnen hartstikke moeilijk zijn, en als dat dan loopt voel ik me een supermamma. Daar zijn geen rare capriolen voor nodig. En zo’n supermamma kan echt iedere mamma zijn!
Moest ik even kwijt :). Bedankt voor uw aandacht.
Foto: de man is superpappa, na het eten simpel lol maken