Beeing around

De mannen in Parijs, de vrouwen op Texel. Best leuk bedacht. In theorie is de reis naar het eerste Waddeneiland prima te doen en geplande werkzaamheden zouden niet al te veel problemen op moeten leveren. Dacht ik. Op station Eindhoven was het druk. En al die drukte moest de bus in. Het was allemaal vrij chaotisch en na anderhalf uur in een steeds minder gezellig wordende menigt konden we dan eindelijk instappen.

In Boxtel haalden we ternauwernood de trein naar Utrecht. Gelukkig, want de babydochter wilde toch wel heel graag drinken en dat werkt beter in de trein dan op een tochtig perron. In Utrecht moest er overgestapt worden. Op de trein naar Den Helder. Langs Amsterdam. En het was gaypride.

De babydochter lag in alle drukte gezellig in de kinderwagen te spelen maar de peuterdochter was het wel zat. Staande op het balkon van de trein viel ze in mijn armen in slaap. Dan is veertien kilo opeens best veel. Met wat hulp van mede-reizigers kon ik de baby- en peuterdochter van plek laten wisselen. In Den Helder werd de verse driejarige weer wakker.

Het was ondanks alle ellende leuk om te merken dat veel mensen willen helpen. In de rij werd er geregeld plaats gemaakt voor ons, iemand regelde dat de kinderwagen de bus in ging, de peuterdochter werd even gedragen door een lieve mevrouw, de kindjeswisseltruc werd gefaciliteerd en ik kreeg verschillende complimenten over het gedrag van mijn meisjes die het inderdaad verrassend goed deden.

Uiteindelijk kwamen we een uur of twee later dan gehoopt op Texel. Daar stonden opa en oma vol verwachting op de kade. De reis was de moeite waard want op de camping is het fijn. Met onze fietsvakantiemaatstaven in het achterhoofd voelt zo’n luxe caravan als glamping. En opa en oma leggen ons ook nog flink in de watten. Dit houden we wel een weekend vol!