Over het algemeen vind ik dat het ouderschap me redelijk af gaat. Ik heb hier en daar wel iets van ideeën, maar eerlijk gezegd rommel ik over het algemeen maar wat aan. Iets met veel lol en liefde, serieus nemen en het goede voorbeeld.
Er zijn momenten dat ik het gevoel heb flink te falen. Logisch lijkt me, soms loopt het voor geen meter namelijk. Doorgaans heeft dat meer met mezelf te maken dan met de kindjes, maar dat even terzijde. Er zijn ook wel eens momenten dat ik een ultiem supermammagevoel heb. En dat zijn dan weer de momenten om te koesteren.
We gingen per trein naar huis. Van Dalfsen naar Eindhoven. Dat is een treinreis van zo’n tweeënhalf uur met twee overstappen. Voor veel kinderen erg leuk om mee te maken, maar aangezien wij zoveel met de trein reizen dat zelfs de babydochter al meer tijd op het spoor doorbracht dan menig klasgenoot van de kleuterzoon, vinden onze kids er niet meer zoveel aan. Het duurt vooral erg lang.
Er hadden geluk op deze vakantiedinsdag. Het was namelijk een keer niet zo druk. We konden zitten, de treinwissels verliepen soepel en we hadden zelfs tijd om wat te drinken te scoren.
In Utrecht stapten we voor de tweede keer over. Ik had een heerlijk slapende babydochter op mijn buik en de peuterdochter en kleuterzoon aan de hand. Ze huppelden heel blij en gezellig door het station en we speelden dat de voegen tussen de tegels lava waren.
Grappig dat zo’n klein momentje zo gelukkig kan maken. Ik heb de man snel gevraagd een foto te maken. Sommige dingen moet je koesteren.