Of eigenlijk kan ik misschien beter zeggen ‘geen ritme’. Zo in de vakantie ziet iedere dag er anders uit en waar we normaal qua eten en slapen zo’n beetje iedere dag soort van hetzelfde doen, is het nu per dag afwachten wat er gaat gebeuren.
Ontbijten doen we uiteraard altijd wel, het tijdstip en de samenstelling van het gezelschap varieert. Op langzame dagen ligt de babydochter alweer in bed, als we iets planden eten we logischerwijs wat vroeger.
De lunch vind ik altijd een ingewikkelde maaltijd. In het gewone schema al, maar in de vakantie helemaal. Geregeld schiet eten er dan bij in en reageren we als er een kind roept ‘ik heb honger’.
Dinertijdstippen variëren ook sterk. We aten al eens om vier uur ’s middags, maar ook om acht uur ’s avonds. En alles wat daar tussen zit.
Per kind wisselt het ritme ook nogal. De babydochter is vrij simpel, die eet en slaapt wanneer het haar uitkomt en waar het ons uitkomt. Altijd en overal dus. De kleuterzoon slaapt als je hem in de fietskar parkeert, als je hem te lang geen eten geeft wordt hij ontzettend sjacherijnig en zo tussen zeven en acht ’s avonds is zijn dag echt afgelopen.
De peuterdochter is werkelijk compleet onvoorspelbaar. Soms eet ze, soms eet ze niet. Soms slaapt ze in de fietskar, soms op de bank of in de kinderwagen. Soms blijft ze wakker ondanks grote vermoeidheid. Ze zat al een aantal keer ver na bedtijd in de kamer maar sliep ook al een keer van zeven tot zes door.
Go with the flow, doen we dus maar. Heerlijk, zo’n vakantie.
Foto: wakker onderweg