De hoogste tijd voor een nostalgisch blogje. De kleuterzoon kijkt al maanden uit naar deze 24ste juli. Hij heeft het over de cadeaus die hij graag wil hebben, over de kindjes die hij uit wil nodigen, over de taart die we gaan eten, over de liedjes die we gaan zingen en over de slingers die er zullen hangen.
Voor mij is deze dag toch ook wel een bijzondere. Vijf jaar min een dag geleden was ik 41 weken zwanger, werd het tijd voor de toen babyzoon om geboren te worden, werd ik gestript door mijn latere buurvrouw* en vond een verloskundige een paar uur later dat er niets aan de hand was.
Vijf jaar geleden deed ik een verwoede poging om mijn eerste baby thuis op de wereld te zetten maar eindigde het toch in een ziekenhuis. Ergens rond zeven uur voerde een gynaecoloog een kunstgreep uit en kwam ons eerste kind ter wereld. Een kwartier later had de man de tegenwoordigheid van geest te vragen of zo’n baby niet aan de borst moest en had daarmee een wezenlijke bijdrage aan die zo belangrijke borstvoeding. Nog een uur of twee later werd ik alleen en compleet verdwaasd wakker op een uitslaapkamer. Een baby en een klein trauma rijker.
Best gek, vijf jaar geleden werd ik moeder en de man vader. Nog twee kinderen verder kunnen we ons inmiddels niet anders meer voorstellen. Onze eerste baby groeide uit tot een fantastische kleuter, blijkt een heerlijke zoon en een superlieve grote broer. Op naar de volgende vijf jaar.
* Een paar maanden later ontdekten wij dat we zo’n beetje naast elkaar een nieuw huis hadden gekocht en nog wat later werden onze kleine mannekes vriendjes.