Beeing around

Even aarzelde ik om dit stukje te tikken. Het is, zelfs voor mijn doen, behoorlijk persoonlijk en bovendien voel ik me een beetje een aansteller. Maar ja hè, persoonlijk blog en dit is wat het is. Daarnaast had ik hier werkelijk nog nooit van gehoord, dus wellicht is het ook nog informatief.

Sinds een aantal weken ben ik wat aan t kwakkelen. Het begon met een borstontsteking en daaroverheen kwam een blaasontsteking. Toen dat onder controle was bleef ik werkelijk beyond moe en ook koortsig.

Nu vind ik het zelf nogal logisch dat ik moe ben. Ik bedoel, ik heb drie kinderen onder de vijf, ik voed er twee, doorslapen is echt al heel lang niet meer aan de orde geweest en ik wil ook nog altijd van alles. Toch voelde het anders dan anders en ging ik maar weer terug naar de dokter.

Zo op het eerste gezicht kon die weinig vinden en ik mocht een rondje bloed gaan prikken. Daar kwam uit dat mijn schildklier wat te enthousiast zijn (haar?) werk doet op het ogenblik. En dat verklaart dan meteen alle vage klachten die ik heb.

Ergens fijn dat er iets werd gevonden, misschien valt het dan toch mee met mijn hypochonderschap. Aan de andere kant is deze toestand knap vervelend. Zonder al te veel te doen, kost het me behoorlijk wat moeite om de dag door te komen zonder te gaan slapen en daarnaast voel ik me bepaald niet lekker.

Zo’n op hol geslagen schildklier schijnt wel vaker voor te komen na een zwangerschap. Ik kan me voorstellen dat het nogal eens gemist wordt, omdat verse mamma’s hun klachten wijten aan ‘gewoon ontzwangeren’.

Het goede en tegelijkertijd het slechte nieuws is dat het doorgaans binnen een aantal maanden weer bijtrekt en de klachten daarmee verdwijnen. Das mooi, dan is deze vrij beroerde staat van zijn niet permanent. Minder mooi is dat ik het voor nu gewoon moet uitzitten.

Dus als het wat stil is hier, of ik wat moe overkom de komende tijd; dat klopt! Ik hou me intussen maar vast aan een aloude mammawijsheid:

Het is een fase – het is een fase – het is een fase.