Opvoedkundig ging ik deze zondag weer eens lekker de mist in. Ik schreef al over de wat enerverende nacht, de ochtend er op was al niet veel beter. De kleuterzoon werd rond uur of vijf wakker en besloot dat hij en de drie vrouwen om hem heen wel genoeg geslapen hadden.
Ik was dat hartgrondig met hem oneens. Niet alleen had hijzelf te weinig geslapen om de dag fatsoenlijk door te komen, daarnaast was ik zelf nog erg moe. Om van de peuterdochter nog maar niet te spreken. Na een paar keer uitleggen dat er nog geslapen diende te worden, gooide ik in mijn gefrustreerdheid al mijn onvoorwaardelijke principes overboord. Ik liet de spokende kleuterzoon en inmiddels meespokende peuterdochter op minder vriendelijke wijze weten dat het stil moest worden. Anders zou er die dag geen tv worden gekeken.
Het werd natuurlijk niet stil. Het spul was klaarwakker en tegelijkertijd moe. Ik denk dat ze simpelweg niet tot stilte in staat waren. Daarmee had ik mijn eigen glazen ingegooid, want door de tv te verbieden kon de Netflix/uitrust/chilldag die ik in gedachten had niet doorgaan.
Het resultaat van mijn gedreig was dus dat ik nog steeds moe was, wat gefrustreerd, de kindjes boos en mijn planning ging ook niet door. Lekker handig weer.
Ik ben toen maar eens in gesprek gegaan met de kleuterzoon. We bedachten dat ze eerst met de Lego en de bellenblaas gingen spelen en dat we dan ’s middags een filmpje zouden kijken. De kleuterzoon bracht dit plan samen met zijn zusje feilloos ten uitvoer. Tijdens het spelen ben ik zelfs gaan douchen met de babydochter én, geloof het of niet, las ik een paar bladzijden uit een boek.
Verbinding bleek het toverwoord. Hopelijk bedenk ik dat de volgende keer als er iemand zo onmogelijk vroeg de boel op stelten zet.
Foto: Lekker spelen. Met zo’n beetje al het speelgoed.