Het is alweer anderhalf jaar geleden dat ik een blogje tikte over meisjeshaar. Ik zou nu heel sentimenteel kunnen gaan doen over het feit dat de peuterdochter daar nog zulke schattige korte haartjes had, en kijk voor de grap eens naar het ontzettend lieve plaatje erbij.
Maar ik zal me inhouden want ik wilde het eigenlijk gewoon weer eens over die haren hebben. De peuterdochter heeft nog altijd vrij typische dunne meisjesharen, maar inmiddels is het wel tamelijk lang geworden. Zo lang dat er toch echt iets mee moet. En dus borstel en kam ik nu iedere ochtend haren en komt er soms zelfs een schaar aan te pas. Geen paniek, die hanteer ik heus niet zelf.
Recent beleefde ik een nieuw hoogtepunt in mijn meisjesmoederschap. Ik heb namelijk de theorie achter het invlechten ein-de-lijk begrepen. Na een korte cursus, inclusief demonstratie, door de buurvrouw van een vriendin in de tuin bij de schommel*, besloot ik me er dan toch ook maar eens echt aan te wagen.
Het resultaat is nog niet geweldig. Er is om het eens positief te formuleren, nog ruimte voor verbetering. Maar het is ook niet zo dramatisch dat ik de peuterdochter er niet mee over straat durf te laten gaan. Bijkomend pluspunt is de zeer gelukkige peuterdochter, ze kan nu een échte Elsa-staart. Of twee Anna-staartjes.
* volg je het nog?