Hoezeeee, weekend! Na een paar enerverende dagen met een toch behoorlijk zieke peuterdochter was ik er wel aan toe om weer wat rust in de tent te hebben. Ons arme peutermeisje had het gepresteerd om waterpokken in haar mond en keel te krijgen, het gevolg was dat eten en drinken pijn deed en dat weigerde ze dan ook pertinent.
Niet eten is in het geval van de peuterdochter al niet ideaal, maar niet drinken is ronduit ongezond. En dus nam ik de kids maar weer eens naar de dokter (soms denk ik dat een abonnement gunstig zou zijn). We mochten weer naar huis, maar wel met strikte instructies en er moest vooral gedronken gaan worden. Gelukkig hielp de remedie van de dokter en was er mammamelk.
De man was de hele week knetterdruk geweest met werk, ik voor mijn gevoel behoorlijk druk met mijn pokkenmeisje en het was wel weer eens tijd voor wat familietijd. Omdat er voor de man ook een Conconi-test* op het programma stond, besloten we een familie-uitje naar de atletiekbaan in te lassen.
Met name de kleuterzoon was enthousiast over het uitje. Hij wilde namelijk wel eens, net als pappa, gaan rennen. En ook aanmoedigen vond hij best een leuk idee.
En zo stond ik op zaterdagmiddag naar een stel mannen te kijken die als een gek rondjes over een atletiekbaan renden. Zo af en toe werd er een snelheid omgeroepen en als de man langs kwam snellen riepen wij heel hard ‘hup pappa’.
De snelheid werd vrij rap opgevoerd en het uitvoeren van de test duurde derhalve niet ontzettend lang. Na een laatste rondje heel hard lopen van de man en heel hard aanmoedigen van ons mochten de kindjes helpen bij het uitlopen.
Ik vond het een mooi gezicht, de kleuterzoon rende op zijn sandalen aan de hand van de man een compleet rondje. Dat viel me eerlijk gezegd niets tegen. Ook de peuterdochter deed op haar crocsen in haar Elsa-jurk een stukje mee. Dat ze niet zo ver kwam lijkt me gezien haar leeftijd en licht uitgedroogde toestand niet zo gek.
Hij vond het wel tof, de kleuterzoon, dat hij ook gerend had. Het zal mij benieuwen of we nu atletiekambities bij hem hebben aangewakkerd.
*mocht u het willen weten; de Conconi-test is een soort piepjestest (u weet wel, dat vreselijke heen en weer geren vroeger tijdens schoolgym) met als doel het zogenaamde omslagpunt te bepalen. Dit omslagpunt is de hartslagwaarde waarbij nog net geen verzuring optreedt en waarop je dus betrekkelijk lang (drie kwartier tot een uur) kunt presteren. Het omslagpunt is handig om te weten bij het maken van een trainingsschema. Ik las overigens dat de accuraatheid van de test wel eens ter discussie staat dus wellicht was de hele exercitie zinloos, maar dat even terzijde.