Beeing around

Vrij hoog op mijn wensenlijstje stond al een aardig tijdje een Tacx. ‘Een wat..?!’ zullen sommige mensen nu denken, het is een apparaat waarmee je je racefiets omtovert in een hometrainer zodat je binnen kunt gaan trainen. De Tacx (het betreft hier trouwens een merknaam en er zijn vast ook andere merken maar daar heb ik geen verstand van) is veelgebruikt in de wielrenwereld.

Logisch, want in de winter bij gladde omstandigheden of in het donker is het gewoon niet meer zo veilig om buiten op je racefietsje rond te rijden. Toch kan ik me voorstellen dat veel wielrenners een soort haat-liefdesverhouding met het apparaat hebben. Enerzijds is het handig en fijn dat je door kunt trainen, maar anderzijds is het Tacxen toch niet vergelijkbaar met buiten fietsen.

Voor mijn situatie is het echter ideaal. Ik ben een aantal avonden in de week aan huis gebonden, de man is dan niet thuis namelijk. Daarnaast is de babydochter behoorlijk afhankelijk van de melk en wil ik haar nog niet te lang achterlaten. Thuis fietsen is dan een mooi alternatief.

De man zou de man niet zijn als hij geen specifiek model op het oog had (want natuurlijk is er allerlei keus), en na wat speuren en onderhandelen op Marktplaats tikte hij een exemplaar op zijn kop. In de buurt van Rotterdam… Ik vroeg op Facebook of er iemand was die het ding voor me kon halen en binnen twee minuten was het geregeld. Best handig zo’n netwerk.

Afgelopen weekend kwam mijn nieuwe sportbuddy naar Eindhoven en toen de man dinsdagavond ging rennen besteeg ik de fiets. In de studeerkamer. Best raar eigenlijk. En ook nogal komisch. En efficiënt. Ik fietste een ‘rondje’ van ruim dertig kilometer. Uiteraard ben ik zo eigenwijs dat ik soort van hard wil gaan en dus was mijn doel een gemiddelde snelheid boven de dertig kilometer per uur.

Dat lukte, maar toch niet helemaal van harte. Er kwam veel gehijg en gezweet bij kijken. Maar dat was precies de bedoeling. Missie geslaagd dus. Ik ben er blij mee.