Het wordt een beetje saai inmiddels, maar het is hier dus nog steeds fantastisch. Op zaterdag werd er gesprongen, gebouwd, gezwommen, geschept en ’s avonds speelde men wederom een potje monopolie (daar kan tegenwoordig ook bij gepind worden). De gemoederen bij zo’n spelletje lopen nog verrassend hoog op na zo’n relaxte dag. Al die fanatieke genen bij elkaar vormen een dynamiek die bijna filmwaardig is.
De peuterdochter en kleuterzoon krijgen daar vooralsnog niets van mee. Ik ben benieuwd of die later ook zo ehm, enthousiast, worden. De peuterdochter haalde op deze zaterdag het diner niet eens. Terwijl de nasi werd gekookt, viel ze in slaap op de bank en ze was met geen tien paarden meer wakker te krijgen. Jammer van het diner, fijn voor haar rust. En dan komt die mammamelk goed van pas, een nachtelijke tankbeurt is makkelijk te realiseren.
De kleuterzoon heeft werkelijk de tijd van zijn leven. Zoveel dingen die hij fantastisch vindt om te doen en ook zoveel leuke mensen. Hij vindt het wel flauw dat we hier niet gewoon met zijn allen kunnen blijven wonen. Terug naar huis is eigenlijk geen optie. Ik ben benieuwd hoe dat maandag zal gaan.
Alle fantastischheid leidt hier en daar wel tot wat overprikkeling van deze en genen. En dat zorgt dan ook weer voor het één en ander aan huil- en driftbuien. Dat lijkt in eerste instantie wellicht wat raar als het zo leuk is, maar bij nader inzien vind ik het zelf best logisch eigenlijk. Tussen het spelen en genieten door zijn we dus ook nog druk met knuffelen en troosten.
Ik moet zeggen dat ik zelf wel eens vergeet dat het allemaal wel veel is voor die kleine kindjes. Het irriteert me dan mateloos dat ze zoveel leuke dingen doen en het dan toch nog presteren om niet blij te zijn. Heb ik toch ook weer een mooi leermomentje in dit heerlijke weekend.
Foto: de kleuterzoon zeer geconcentreerd tijdens een natuurworkshop waar hij in eerste instantie écht niet naar toe wilde. Bij nader inzien toch wel en achteraf was hij daar blij mee.