De kleuterzoon is nog altijd fan van de ‘wie-is-er-niet-groot-mee-geworden’ pindakaas. Het is jammer dat de Elfstedentocht er niet echt meer in lijkt te zitten want met de hoeveelheden die het manneke van de pindakaas verorbert, moet hij zeker zo goed kunnen schaatsen als Evert van Benthem.
Ook de man eet regelmatig pindakaas, deels is dat mijn schuld, ik smeer het op zijn brood. Maar ik hoor hem nooit klagen dus ik ga er maar vanuit dat het goed zit. Hoewel ik ook niet zou klagen als ik hem was, zijn brood wordt immers gesmeerd.
Anyway, de heren eten al dan niet vrijwillig behoorlijk wat pindakaas. Ook de peuterdochter en ikzelf houden er van dus u zult snappen, er gaat veel van dat spul doorheen in ons huishouden. Ongeveer een kilopot per twee weken om precies te zijn.
Toen een collega van de man hem vertelde dat ze min of meer per ongeluk in het bezit was gekomen van een tienkilopot met pindakaas, vertelde hij haar over ons consumptiepatroon. En prompt bood de dame hem de megapot aan. Zo was zij er vanaf en wij eten het spul toch wel. Ik zeg win-win.
Derhalve speelde ik voor pindakaas-express. De pot arriveerde op het werk van de man en bleek niet heel handig per gewone fiets te vervoeren. Daarom toog ik met de meisjes en bakfiets richting ziekenhuis om het ding op te halen. Heel eerlijk was ik een klein beetje teleurgesteld dat het om een emmer bleek te gaan. Ik had een megapot met draaideksel wel leuk gevonden. Niet handig trouwens, maar dat terzijde.
Ideaal zo’n hoeveelheid, de komende maanden hoef ik geen pindakaas te kopen.