Meestal vind ik dat ik het nog wel soort van aardig voor elkaar heb als ik de avondspits alleen doe. Ok, het diner is wel eens errug simpel en de kindjes kijken wel eens iets langer tv dan ik bedacht had, maar hé, dat is dan maar zo.
De crux daarbij zit hem in de voorbereiding, van het eten en vooral ook in mijn hoofd. Het is echt handig als het diner binnen vijf minuten op tafel kan staan en geen daadwerkelijk koken aan te pas komt. En dat deel moet dan dus op een ander moment, bij voorkeur ’s ochtends of bij het maken van een eerder diner, uitgevoerd worden.
En misschien klinkt het suf, maar ik moet me gewoon even mentaal op voorbereiden dat ik er alleen voor zorg dat het hele spul eet, drinkt, plast, een pyjama aan trekt, tanden poetst en via een verhaaltje in bed belandt.
In de voorbereiding ging het mis, het diner was niet heel bewerkelijk maar vroeg nog wel wat handelingen. De oven was er bij betrokken dus de babydochter moest zo af en toe echt even los. En toen appte de man dat hij later zou zijn. Logisch wel, vorige week was hij veel meer thuis dan ingepland en dat werk moet toch een keer gebeuren.
Het resultaat was een hard huilende babydochter, een gefrustreerde mamma toen er niet meegewerkt werd (sorry buren) en een redelijk diner waar de kleuterzoon heerlijk van at maar de peuterdochter at vrijwel niet. Die was namelijk vlak voor het eten in slaap gevallen en besloot met de babydochter mee te doen.
Tegen de tijd dat het bedtijd was, was ik compleet overprikkeld en de arme babydochter nog steeds aan het huilen. Ze voelt zich nog steeds niet helemaal lekker. Ik was opgelucht dat de kleuterzoon en peuterdochter zeer coöperatief waren bij het naar bed gaan en dat de babydochter zich eindelijk liet troosten.
Dat gaan we de volgende keer anders doen.
Foto: heel even heel zielig in slaap gekukeld…