Zo, ze ligt weer terug in ons eigen grote bed. Dat lijkt er meer op. Qua ritme is de babydochter volledig van de kaart, ze is nu compleet onvoorspelbaar… Ook is ze echt nog niet lekker en zo af en toe heel verdrietig. Extra veel vitamine M* dus, zoals mijn moeder dat zo mooi zegt.

Ik ben inmiddels kapotmoe om het zo maar eens te formuleren. Het is ergens grappig om te ervaren dat de gedachten als losse blaadjes door mijn hoofd dwarrelen, maar ik hoop toch dat ik de gelegenheid krijg om bij te slapen en wat orde te scheppen in het gedwarrel. Dan komt er wellicht weer eens iets zinnigs uit me. Daarom dit hele kleine blogje, een soort radiostilte.

Welterusten!

* De M staat voor mamma. Mijn moeder omschreef onze manier van omgaan met baby’s als ‘ze krijgen lekker veel vitamine M’. Ik vind dat uitstekend omschreven én ik ben er trots op.