Beeing around

Het is dat de reden wat belabberd was en ik druk was met de babydochter, anders had ik met mijn hoofd in de wolken rondgelopen door alle social media aandacht. Mijn telefoon stond haast niet stil en de reacties op mijn post met daarop een foto van de zielige babydochter waren hartverwarmend. Veel dank daarvoor!

Veelgestelde vraag is uiteraard ‘Hoe gaat het nu’ en gelukkig gaan we zo langzamerhand weer terug naar pluis. De koorts is verhoging geworden en het hele zieke wat onrustig en ongelukkig. We bleven nog wel een tweede nachtje. Zodat de saturatie van ons meisje kon worden gemonitord en ook deels voor mijn gemoedsrust.

Ik heb sinds vandaag nog wat extra respect voor ouders die veel tijd met hun kroost in het ziekenhuis doorbrengen. Ik vind dat bepaald geen sinecure. Enerzijds zit je wat opgesloten in een stil kamertje, anderzijds is er continu drukte en zijn er prikkels. Daarnaast maak je je zorgen om je mini en in het geval van oudere kinderen ook nog om thuis. Dat is best wat.

Nu de babydochter echt op lijkt te knappen merk ik dat ik moe ben. Serieus moe. Hoe zal dat dan zijn als  het langer duurt of ernstiger is? Nadat ik op avond twee een heerlijk bezorgd maal verorberde bood een lieve verpleegkundige aan zich even over de babydochter te ontfermen.

Mijn meisje werd bij haar eindelijk rustig en ik kon even douchen. Heerlijk opzich en ook goed om even te doen. En toch voelde ik me een ontaarde moeder. Want ik kreeg haar niet getroost en liet haar ook nog alleen…

Alles wijst er op dat wij na de tweede nacht logeren gewoon weer lekker naar huis kunnen. Daar zal oma zijn om wat te helpen. Dat hebben we dus uitstekend voor elkaar. Als de babydochter dan ook weer snel helemaal zichzelf is, ben ik een gelukkig mens.