Het gaat zo snel hè, met de babydochter. De eerste paar weken moest ik moeite doen om haar ogen te zien te krijgen. Meestal had ze ze dicht. De afgelopen weken is dat veranderd, ik heb uitgebreid kunnen studeren. Haar ogen zijn aan de buitenkant grijsblauw en in het midden is al lichtbruin te zien.

Ik ben benieuwd waar het eindigt, bruin zullen ze wel worden. De kleuterzoon heeft lichtbruine ogen, de peuterdochter diepdonkerbruin.

De babydochter ligt nu geregeld naar van alles te staren, licht doet het altijd goed, de schilderijen van oma Hannah* zijn al favoriet en natuurlijk zijn gezichten het allermooist.

Zo af en toe lacht de babydochter inmiddels. En ik kan me geloof ik echt niets schattigers bedenken dan dat. Zo ontzettend lief, zo’n voorzichtig glimlachje. Ik ben, voor de zoveelste keer compleet gesmolten.

Sympathiek als ik ben wil ik deze lieve momentjes graag met jullie delen. Maar dat valt dus nog niet mee, ik heb echt heel erg mijn best gedaan om een lachje te vangen. De babydochter vindt echter dat haar lachjes exclusief moeten blijven. Zodra ze een camera ziet gaat ze zeer geïnteresseerd maar bloedserieus kijken.

Als je goed je best doet is er op een paar plaatjes een glimp van een lachje te zien. Ik zal zo af en toe proberen om een goed plaatje te schieten. Maar vooral ga ik genieten van de interactie, als u het niet erg vindt.

* Toevallig in de buurt van Dalfsen dit weekend? De kunst van oma Hannah is daar in het echt te bewonderen.