Met zo’n baby spring je werkelijk van de ene naar de andere mijlpaal. Je zou haast vergeten er bij stil te staan. Waar de babydochter op maandag voor het eerst op mijn rug zat, was ze op dinsdag plotsklaps al zes weken oud. Dat is niet alleen een mijlpaal omdat volgens de boekjes de krampjes en het huilen dan hun hoogtepunt bereiken.
Zes weken na de geboorte van de baby eindigt, in ieder geval formeel, de kraamtijd en daarmee ben ik nu dus officieel kraamvrouw af. Voor de leuk even een definitie van het concept kraamvrouw:
kraam·vrouw (de; v; meervoud: kraamvrouwen)
pas bevallen moeder die nog rust moet houden*
Voor mij als zo af en toe hieperdepieper sportverslaafd geval toch écht best weer een moment. Voorzichtig kan ik weer eens na gaan denken over serieus in beweging komen. Wat een heerlijk idee.
Het liefst zou ik meteen weer een rondje gaan hardlopen maar ter bescherming van allerlei spieren, banden en pezen in het bekkengebied zal ik dat nog maar even laten. Het moet immers nog langer mee en ik kan goed merken dat het allemaal flink belast is geweest. Het fietsen hoop ik zeer binnenkort wel te intensiveren en ik ga aan de slag met allerlei spierverstevigende oefeningen.
Kraamvrouw af, terug naar normaal. Het zou leuk zijn als dat van de één op andere dag zo ging. Dat mijn hoofd ineens weer naar behoren functioneert en ik bijvoorbeeld eens wat zou onthouden (echt, het heeft geen enkele zin om zonder lijstje naar de supermarkt te gaan).
Of dat ik eens niet begin te brullen als er ergens een zielig filmpje of een te schattig kind langskomt. Heel vermoeiend vind ik dat. Emotioneel word ik nogal wankel van alle hormonen die bij het maken en krijgen van kinderen komen kijken. En hoewel deze laatste zwangerschap betrekkelijk soepel liep en het inmiddels ook echt prima gaat, merk ik toch ook wel dat de wankelheid nog niet helemaal weg is.
Daarom nu op naar de volgende mijlpaal, maar daar moet ik nog wel even op wachten;
negen maanden op, negen maanden af
Met een beetje geluk is mijn hoofd tegen die tijd wel weer redelijk terug in normale, stabiele, niet zo hormonale toestand. Tot die tijd wens ik de man veel sterkte!
* Met dank aan de van Dale