Zo heel af en toe kijk ik vanaf mijn roze gestippelde wolk min of meer per ongeluk eens hoe het gaat in de echte wereld. Het bleek deze week een minder verstandige beslissing, want ik kwam langs werkelijk het meest verschrikkelijke filmpje wat ik in lange tijd zag. Tranen met tuiten huilde ik.
Ik zou van alles kunnen zeggen over hoe vreselijk en verdrietig en schandalig ik vind wat daar in Syrië gebeurde. Maar ik neem aan dat iedereen dat vindt, dus het lijkt me weinig toevoegen. Ik heb er eigenlijk gewoon helemaal niets over te zeggen, ik word er wel heel verdrietig van.
Een ander ‘realiteitje’ waar ik langs kwam riep vooral heel veel vragen bij me op. Er is schijnbaar een onderzoek gepubliceerd waar uit zou blijken dat Nederlandse baby’s het meeste huilen. Nu had ik wel al eerder gelezen dat westerse baby’s meer huilen dan baby’s uit andere culturen en dat verbaast me bijzonder weinig.
In die gekke westerse cultuur van ons is het namelijk nogal gebruikelijk dat baby’s al vanaf dat ze heel klein zijn betrekkelijk veel tijd alleen doorbrengen. Alleen in een bedje op een kamertje, alleen in een kinderwagen, alleen in een box, niet te vaak drinken. Het is allemaal nogal gericht op zelfstandig zijn.
Opzich prima natuurlijk, maar daar gaan baby’s van huilen. Die houden namelijk nogal van lichaamscontact, nabijheid, gedragen worden en vaak kleine beetjes drinken. In het onderzoek werd gesteld dat Nederlandse baby’s zo’n twee uur per dag huilen.
Twee uur! Dat vind ik nogal wat. Ik heb dus toevallig zo’n baby, en het arme kind is ook nog eens de derde en moet daardoor zo af en toe echt even wachten. Maar als ze aan een half uur per dag zou komen zou ik verbaasd zijn. Nu is ze pas twee weken en wat niet is kan nog komen, maar toch.
Ik had dus al allerlei theorieën om al dat huilen te verklaren en waaruit ik dan kon constateren dat mijn babydochter geen typische Nederlandse baby is. En toen las ik dit artikel. Blijkt dat er weer eens sprake is van een staaltje wetenschap van de koude grond en dat de conclusies ook nog eens vrij overdreven in het persbericht terecht is gekomen.
De stevige conclusie werd namelijk gebaseerd op één onderzoek naar huilgedrag bij zuigelingen met een medische geschiedenis. Zo kan ik het ook… Daarnaast is het hele onderzoek sowieso een soort appel-perenvergelijking, het gaat namelijk niet om gemeten maar om door ouders gerapporteerd huilgedrag. Hallo culturele bias.
Ik spring maar weer even op mijn roze stippelwolk, want het nieuws is alleen maar slecht voor mijn bloeddruk.
Op de foto een huilende babydochter. Ze kreeg een prik in haar hiel, goede reden om te huilen vind ik.