Het was op de doodgewone dinsdagmiddag haast ongewoon genieten. Samen met mijn moeder, de baby- en de peuterdochter haalde ik de kleuterzoon uit school. Daar op het schoolplein kon ik het niet laten om even terug te denken aan twee weken eerder.
Toen stond ik ook op het schoolplein, maar dan ik mijn eentje met een veel te grote buik. En een stuk ongeduriger, want ergens wist ik al wel dat de geboorte van de babydochter aanstaande was. Hoewel ik daar nog niet echt in durfde te geloven.
Wat een contrast! Met het babymeisje slapend in de doek en de andere twee lekker in de zandbak zaten mijn moeder en ik lekker op een bankje naar de spelende kindjes te kijken. Ik verbaas me er wel eens over dat de kleuterzoon nog zin heeft om op het plein te spelen waar hij onder schooltijd ook al zoveel speelt, maar hij wil meestal niet naar huis, dus het zal wel goed zijn.
Terwijl we daar zo zaten kwam er een ander jongetje bij ons staan met een beestje op zijn hand. Hij wilde weten wat voor beestje het precies was en leek licht teleurgesteld toen hij ‘een torretje’ te horen kreeg. Het was een aanvalstorretje, zo besloot hij.
De kleuterzoon en het jongetje maakten een uitgebreide studie van het beestje. Heel schattig om te zien. Omdat het een aanvalstorretje was, vond de kleuterzoon hem stiekem een beetje eng. Snap ik, je weet nooit wat een beest met zo’n naam doet.
De peuterdochter werd niet gehinderd door enige angst. Toen het torretje weer op de grond belandde, ging ze op jacht. Net zolang tot ze het beestje tussen duim en wijsvinger vast had. We legden nog uit dat het daar misschien stuk van ging, maar of het het overleefd heeft weet ik niet.
Leuk hoe de kindjes nu zo geboeid zijn door de dingen om zich heen.