Bijna twee weken oud is de babydochter alweer. Dat voelt nog altijd raar. Dat dit, met haar bijna negen pond best grote, ieniemieniemensje twee weken geleden nog in mijn buik zat, is haast niet voor te stellen. Maar die twee weken zijn tegelijkertijd in een flits voorbij gegaan.
Deze maandagochtend wordt geloof ik het begin van de week waarin we weer een beetje normaal gaan doen. De man moet gewoon werken, de kleuterzoon heeft school en de meisjes en ik gaan maar eens zoeken naar wat ritme. Lijkt me best fijn.
Helemaal normaal is het nog niet. Tot mijn grote vreugde logeert mijn moeder hier een paar dagen om te helpen en met haar kleinkindjes te knuffelen. Superfijn, want dat geeft de mogelijkheid om eens rustig op zoek te gaan naar dat ritme.
Ondanks dat ik het toch al twee keer meemaakte, verbaas ik me wederom over de drukte in de eerste weken. Deze week komt het conster ehh consultatiebureau langs, de GGD vanwege een mislukte orentest, wil ik de babydochter toch graag eens wegen, vind ik het leuk om haar te laten zien aan kraambezoek en tussendoor moet er toch ook een zeker huishouden doordraaien.
Ik vermoed derhalve dat het ritme snel zal komen. En ik geloof ook dat ik voorlopig nog maar eens lekker gebruik maak van alle aanbiedingen voor eten en boodschappen te zorgen. Dan blijft er namelijk ook nog wat knuffeltijd met mijn meisjes over!
Foto: de peuterdochter is al weer lekker aan het spelen